Polskie dziedzictwo w Daugavpils (Dyneburgu)

W1561 r. tereny Łotwy weszły w skład Rzeczpospolitej Polskiej, a po wojnie polsko-szwedzkiej (1600–1629) do 1772 r. do Polski należała cała Łatgalia czyli Inflanty Polskie. Szczególne miejsce w tych kartach historii zajmował Dyneburg. Król mianował wojewodę inflanckiego, a Łatgalia została podzielona na cztery starostwa: dyneburskie, rzeżyckie, lucyńskie i marienhauskie (obecnie miejscowości Daugavpils, Rēzekne, Ludza i Viļaka). Inflanty miały swojego biskupa, który na początku urzędował w Dyneburgu, potem w Wilnie. W Dyneburgu odbywały się sejmiki szlachty z sześcioma posłami z Inflant, Litwy i Polski. W XVI stuleciu w latach 1513–1525 komturem Duneburga był Henryk Plater. Latem 1883 r. hrabia Jan Kazimierz Józef Plater-Zyberk (1850–1922) w jednym z obecnych osiedli miasta Pogulance założył uzdrowisko, w którym stosowano zabiegi lecznicze z wykorzystaniem wód mineralnych, błota oraz kumysu. Od tego czasu Pogulanka stała się uzdrowiskiem. Hrabia zarządzał majątkiem do 1918 r., a uzdrowisko zamknięto dopiero w 90-tych latach XX w. W 1886 r. hrabia stworzył komunikację wodną Dźwiną od Dyneburga do Pogulanki. Obecnie w mieście jest ulica Platerów. Związane z Polską są także wydarzenia z 1920 r., kiedy armia Polska i Łotewska wspólnie wyzwoliły Dyneburg od bolszewików. Dzisiaj w mieście mieszka około 15 % Polaków, prężnie działa Centrum Kultury Polskiej i Gimnazjum Polskie im. Józefa Piłsudskiego. Podczas wizyty w Dyneburgu w 2010 r. prezydent Rzeczypospolitej Polskiej Bronisław Komorowski nazwał miasto stolicą łotewskich Polaków.